به‌رغم تشدید تنش میان آمریکا و اسرائیل واقعیت این است که تل‌آویو و واشنگتن هیچ اختلافی از حیث راهبردی با یکدیگر ندارند.

استاد بازنشسته دانشگاه نانت نوشت: کاری که ایالات متحده برای تأسیس کشور خود انجام داد، توسط اسرائیل در اواسط قرن بیستم تکرار شد، یعنی تصاحب یک زمین که از قبل ساکنانی داشت و بعد ارعاب، کشتار آن‌ها برای تکمیل کردن این تجاوز.

از تعداد دقیق فشاری‌های آب که به تدریج بین سال‌های ۱۳۴۵ تا ۱۳۴۸ در نقاط مختلف شهر قزوین نصب شد، اطلاع دقیقی در دست نیست، اما قدیمی‌ها تعداد آن‌ها را بین ۲۵ تا ۳۰ مورد ذکر می‌کنند. استوانه‌هایی که از اواخر دهه ۴۰ به‌تدریج شیر آب جایگزین دگمه فشاری آن‌ها شد و برخی از این فشاری‌ها تا دهه هشتاد نیز هم‌چنان فعال بود، اما به مرور در جریان بهسازی معابر و پیاده‌روها توسط شهرداری حذف شد و هم‌اکنون، تنها یک استوانه فلزی به عنوان نماد «فشاری»های خاطره‌برانگیز مردم قزوین در خیابان سپه فعال است و فشاری دیگری نیز در خیابان امام، در جوار «زرگره کوچه» با حذف شیر آب آن، بلااستفاده باقی مانده است.

همسرم روبه‌رویم می‌ایستد و با تَحکّم می‌گوید: این‌دفعه دیگه کوتاه نمی‌یام. خسته شدم از بس که تو این ده سال این آت و آشغالا را با خودمون از این خونه به اون خونه کشوندیم.

ساعت پنج بعد از ظهر است و سهیلا به عادت همیشگی‌اش خوابیده روی زمین و گوشش را به سرامیک چسبانده و از آخرین اخبار دعوای طبقه پایینی‌ها گزارش تهیه می‌کند.

«گزارش آخرین تابستان» نوشته‌ی سهند ایرانمهر، که با فرازی از آن را خواندید، یک رمان معاصر است که به بررسی زندگی اجتماعی و تحولات فرهنگی در ایران می‌پردازد. ایرانمهر در این اثر به روایت دقیق و بی‌طرفانه‌ای از جامعه‌ی ایرانی می‌پردازد که با هدف حفظ خاطرات و تجربیات نسل فعلی برای آیندگان نوشته شده است. کتاب، حکایت روستا و شهر، سنت و مدرنیسم، خلوت و ازدحام، گذشته و حال، حسرت و سرخوردگی، امید و نومیدی، و زندگی و مرگ است.

در هر جامعه‌ای نیمی از هرم جمعیتی را زنان شکل می‌دهند و ضرورت رفع نیاز آنان ضروری و مبرم است. امروز از پایه‌ای‌ترین نیازهای جامعه زنان ایرانی، اشتغال است که می‌تواند به‌واسطه فرصت‌ها و درآمدهایی که به‌همراه دارد به مرتفع شدن سایر نیازهای خانواده یا تامین بایسته‌های زندگی زنان کمک شایانی کند. البته باید به این نکته نیز توجه کرد که هر نوع اشتغالی به توانمندسازی جامعه زنان منجر نمی‌شود و چه‌بسا بر کیفیت زندگی و نقش اجتماعی آنان نیز تاثیرات منفی بر جای می‌گذارد.

یکی از برجسته‌ترین مشخصه‌های ذهن انسان‌ها این است که فهم بسیار اندکی از آن داریم، اما با این‌که به تعبیری در وجودمان سکونت داریم، غالبا فقط موفق می‌شویم از بخش اندکی از «کیستی» خود سر در بیاوریم. حتی گاه فهم دینامیک‌های سیاره‌ای در فضا برایمان ساده‌تر از درکِ ساز و کاری است که در اعماق مغزمان در جریان است.

زندگی در این کره خاکی مملو از چالش‌ها و سوال‌های بی‌پایان درباره چرایی و چگونگی آن است. در طول عمر بارها از خود پرسیده‌ایم که هدف از این هستی چیست و پایان تمام تلاش‌ها و کوشش‌های بشریت به کجا ختم می‌شود؟ مابین این سوالات گاهی هم به پوچی رسیده‌ایم که چه؟! اصلاً برای چه باید زندگی کرد؟ به قول حضرت مولانا «از کجا آمده‌ام، آمدنم بهر چه بود» همه‌ی وجودمان را فرا می‌گیرد و در پی یافتن کشف معنای زندگی بر می‌آییم و به زندگانی و زیستن ادامه می‌دهیم.

با موافقت نهایی پارلمان ترکیه با عضویت سوئد در ناتو و همچنین با اعلام این‌که سه کشور بالتیک در ۲۴ ژانویه ۲۰۲۴ (۴ بهمن ۱۴۰۲) در حاشیه دریای بالتیک، مجموعه‌ای از سنگرهای دفاعی را خواهند ساخت، موضوع امنیت دریای بالتیک و پیوند با امنیت جهانی، برجسته‌تر شده است. توضیح آن‌که بعد از حمله نظامی روسیه به اوکراین در فوریه ۲۰۲۲ (اسفند ۱۴۰۰)، جهان امنیت رنگ و بوی خاصی گرفت.

ایرانیان از عهد کهن تا کنون، همواره «نو روز» را آغازگر رستاخیز طبیعت و رویش و زایش باغ و بوستان می‌دانند و بر این باورند که در این فرخنده عید، همزمان با طبیعت، باید روزگار نو و جدیدی را با روان و نگرش نو، در تن‌پوش تازه‌ای آغاز کنند؛ هم‌چنان‌که این باور نزد مردم ایران وجود داشته و دارد که با از راه رسیدن «نو روز»، باید دل را از هر گونه آلودگی و ناخالصی پیراست و مصفا کرد و با خانه¬تکانی دل و جان، پا به سال نو گذاشت.

کودکی که به دنیا می آید عالی ترین و کامل ترین امکانات رشد را داراست. او در بهترین حالت خود آفریده شده است و آمادگی و ظرفیت آن را دارد که به شایسته ترین وجه پرورده شود و به برترین کمالات دست یابد. کافی است عادی به دنیا بیاید و خانواده و محیطی مناسب در اختیارش باشد تا ببالد و رشد و نمو کند و جایگاه والای خویش را در این جهان بیابد.